Vrijdagmorgen 11:15 Ik was rustig aan het ontbijten, totdat de sirenes in de straat mijn aandacht trokken. In mijn pyjama keek naar buiten, zo’n drie brandweertrucks reden door de straat, eentje was bezig met keren. Ik nam aan dat die brandweertrucks voor een bedrijvenpand zouden zijn verderop in de straat. Maar toen zag ik een meisje in haar pyjama zwaaiend de aandacht proberen te trekken van de trucks. Daar moesten ze zijn. Vijf brandweermannen volgden haar naar haar woning. De slang werd al meegesleurd. Twee hoog moesten ze zijn, de deur werd opengedaan en massa’s zwarte rook vlogen naar buiten. Snel hees ik mij in een spijkerbroek en greep mijn camera. Na een paar foto’s was het schijfje vol, snel weer terug om een leeg schijfje te zoeken. Het ambulance personeel stond op de begane grond toe te kijken. Gelukkig hebben ze niks te doen ging er door mijn hoofd. Ik ging een verdieping naar beneden voor een beter perspectief. Daar kon ik betere foto’s maken van de enorme rookontwikkeling. Het viel me op dat de brandweer ook een eigen fotograaf mee had. Zou dat standaard zijn? De brand bleek in de achterkant van de container te zijn, dus ik en een andere fotograaf verplaatsen ons daar naartoe. Daar stond een twee trucks waarvan een de pomp was en de ander de ladder. Een brandweerman die in de woning aanwezig was gooide allemaal huisraad naar beneden, voornamelijk brandend. Een matras lag al op het gras. Kussentjes en kledingstukken en een bloempot werden naar beneden geworpen. Waarna een andere brandweerman die brandende spullen begon te blussen en nablussen. De bewoonster was inmiddels naar het ziekenhuis vervoerd vanwege ademhalingsproblemen. Na een controle maakte ze het prima.

Ik liep terug naar de voorkant van de woning. De technische recherche was inmiddels ook aanwezig en druk bezig met foto’s aan het maken van de binnenkant van de woning. Na een kleine 20 minuten was hij weer vertrokken. De huismeester gaf aan en vriendin van de bewoonster door dat er al een vervangende container voor haar geregeld is en dat ze de sleutels bij hem kon ophalen. Bij een snelle blik naar binnen vielen de witte bolletjes verspreid over de grond erg op. Het bleek een enorme zitzak te zijn die verbrand was. Gelukkig waren die bolletjes niet vatbaar voor brand. De muren waren erg zwartgeblakerd, daaronder zag je een niet zo heldere kleur blauw te voorschijn komen. Aan het whiteboard was geen wit meer aan te herkennen, het zag er dramatisch uit. Zondag kreeg ik de gelegenheid om een kijkje te nemen in de woning. Ik kwam de voormalige bewoonster tegen in het trappenhuis en bood aan om wat spullen te helpen sjouwen. Aangekomen in de woning vielen die kleine witte bolletjes van de zitzak nog steeds op. De hele ruimte lag er vol mee. Het gaf op een of andere manier wel een grappig gezicht. Ze gaf me even later  een zakje met een paar waxinelichtjes. Ze had genoeg van kaarsjes de komende tijd, komende toekomst. Ze vertelde dat ze het inmiddels weer redelijk positief in zag. Dat ze eigenlijk afstand moest nemen van haar oude spulletjes, en verder moest gaan. Dat het goed was om afstand te doen van sommige spullen. Noodgedwongen natuurlijk. Haar bril had ze tussen de ravage heel terug gevonden. Even gepoetst en hij kon weer op haar neus. De brandweermannen hadden heel veel spullen van haar vanaf het balkon twee hoog gegooid. Evenals een beeldje dat staat voor geluk. Toen ze tussen haar verbrande spullen buiten keek, kwam ze het beeldje helemaal heel tegen. Toevallig?